W piękną, słoneczną i bardzo wieczną niedziele ruszyliśmy w Bieszczady.
Z przyjaciółmi, czwórką dzieci, plecakami z prowiantem i aparatem.
Ogórki kiszone, kanapki i gorąca herbata no i czekolada - na stałe wpisały się na listę naszego bieszczadzkiego prowiantu.
Byłam dumna z naszych małych piechurów, szli dzielnie, nawet Tosia spory kawałek trasy pokonała na nóżkach.
Do dziś w uszach brzmi głos Boryska wołającego "Jasieńkuuu" , "Ja chcę medal" :)
Tyle Ludzi na Bukowym Berdzie jeszcze w życiu nie widziałam, a byłam wiele wiele razy.
Pięknie jesienny las, zapachy i co chwile powtarzane: Dzień dobry, Cześć a nawet Ahoj.
Pogoda dopisała i każdy chciał wycisnąć ile się da z tego wekeendu.
Choć sądząc po ubiorze niektórych nie każdy przewidział, że będzie tak na szczycie aż tak wiało.
A wiało niemiłosiernie :)
Aby móc cieszyć się widokami i spokojnie zjeść musieliśmy zejść nieco niżej bo na grani chciało głowy poucinać. W takich okolicznościach herbata i ogórki są na wagę złota.
Dawno mnie tak ręce i nogi nie bolały. Tosiula obrażona na tatę postanowiła, że to mama będzie jej tragarzem :)
Na szczęscie Tosia zasnęła i w drodze powrotnej trzeba było ją nieść na rękach i tu już Tata mógł się wykazać :)
Przewiani, trochę zmarznięci i zmęczeni zeszliśmy z Bukowego Berda.
Były odznaki (jak to dzieci mawiały medale) małych wędrowców, Tosia wybrała sobie książkę :)
Największy motywator wyprawy :).
I Jak to Hania powiedziała : "Udała nam się ta wycieczka".
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz